Wielkanoc inna niż wszystkie

W ten weekend będziemy obchodzić Święta Wielkiej nocy. Okres świąteczny zawsze poprzedzony był radosnymi przygotowaniami, w sklepach można było spotkać tłumy robiące „niezbędne” zakupy do przygotowania równie „niezbędnego” miliona potraw. Niedziela Palmowa wypełniona kolorami wszystkich palemek niesionych do kościoła. Wielki Piątek i Wielka Sobota dni najbardziej wzmożonej pracy w kuchni, kiedy piekarnik zaczyna notorycznie gasnąć, bo wszyscy w tym samym czasie wykorzystują gaz do pieczenia i gotowania. Później to, co wszyscy znamy najlepiej, najpierw jest „nie jedz to na święta” a za dwa dni „no zjedz jeszcze trochę, bo się zmarnuje”.

Aż w końcu Niedziela Wielkanocna, spotkanie w gronie rodziny. Spotkanie z krewnymi z najdalszych zakątków kraju. Kto z nas na to nie narzekał? Kto nie miał dość ciągłych pytań rodziny „A kiedy ty wyjdziesz za mąż?. Chyba każdy to zna ploteczki między „ukochanymi” ciociami. Wujkowie, których czasem za mocno ponosi świętowanie. I tak całą niedzielę aż do poniedziałku, kiedy byliśmy cali mokrzy. Kiedy tak nas denerwowało ciągłe przebieranie się, bo ubrania ociekały wodą, a mimo to i tak rozpoczynaliśmy nową wojnę wodną?

Jak to mówią „uważaj, czego sobie życzysz, bo się spełni?. Tak szczerze ile razy zdarzyło Wam się marudzić, że nie chcecie jechać do rodziny, nie chcecie wstawać na świąteczne, bo można by jeszcze pospać. Ile raz zdarzyło nam się powiedzieć, że, po co te święta? Mnie praktycznie, co roku, zdarzało się pomarudzić, mimo, że ostatecznie kocham ten świąteczny czas.

Teraz nasze marudzenia zostały wysłuchane. W wielu domach nie będzie tej samej krzątaniny w kuchni, bo skoro nikt nie przyjedzie to, po co robić tyle jedzenia. Nie będzie tego gwaru, plotek przy świątecznym stole. Wiele osób będzie zmuszone spędzić święta w samotności.

Niedziela Palmowa minęła nam w domu, nie było na ulicy dzieci wesoło biegających z kolorowymi palemkami. Ile razy narzekaliśmy na pogodę w święta? Bo kto to słyszał śnieg w Wielkanoc. No to mamy piękną słoneczną pogodę, z której nie możemy skorzystać. Nie pójdziemy nazrywać bazi, które później zdobiłyby nasz świąteczny stół. Nie uszykujemy koszyczka ze święconką, nie pójdziemy z nim do kościoła. Śmigus dyngus spędzimy w domach symbolicznie kropiąc się wodą.

To, czego nam brakuje nie jest najstraszniejsze. Najstraszniejsze jest to, że wiele osób nie będzie mogło tych świąt obchodzić już nigdy, ponieważ przegrali walkę z tym okropnym wirusem. Okropne jest to, co przechodzą rodziny zmarłych, i osób zakażonych, które walczą o życie i możliwość spędzenia następnych świąt w domu.

Na zakończenie zadałam kilku moim bliskim pytanie. Czego najbardziej będzie im brakować w te święta? Odpowiedzi były różne od tych maleńkich rzeczy po te najważniejsze.

Najbardziej będzie mi brakowało rodziny, z którą co święta spędzałam czas. – Powiedziała moja kuzynka

Chłopaka i ozdabiania koszyczka. No i przez to nie będzie całej tej atmosfery. Nie pójdę z koszyczkiem do kościoła. Nikt nie będzie podziwiał moich ręcznie malowanych jajek, A mój zając z czekolady nie przeżyje prawdziwej przygody w koszyczku, a chłopakowi nie będę mogła dać ciasteczek maślanych, które upiekę. – Odpowiedziała moja przyjaciółka.

Mi będzie brakowało rodzinnej atmosfery i tradycji, czyli niesienie koszyka wielkanocnego do kościoła i poświęcenie go. – Mówi moja druga przyjaciółka

Tego, że nie mogę wielu chętnych kobiet uszczęśliwić pięknymi dłońmi na tę okazję. – Bez zastanowienia powiedziała moja znajoma, która jest kosmetyczką.

Spotkań z całą rodziną, wesołej atmosfery i pójścia do kościoła. Tego, że nie będę mogła pojechać do najbliższych, z, którymi dawno się nie widziałam. – Powiedziała moja mama.

Mam szczerą nadzieję, że będą to pierwsze ostanie święta w takim wydaniu. Mam też nadzieję, że może nas czegoś nauczą i gdy za rok zechcemy narzekać na to jak nam źle, to przypomnimy sobie jak brakowało nam tych wszystkich tradycji.